اینکه پسری که یه زمانیکه همبازی فوتبال هام بود امروز قبولی چشم پزشکی تهرانش و جشن گرفته هیچ حسی بهم نمیده ..

فقط سوالی میشم که موفقیت شانسی هست ؟ ارثی هست ؟ یا واقعا تلاش ؟ یا تلاش هوشمند ؟

چون پزشکی و داریم که الان تو نقطه مرزی از همه ی ما نزدیکانش دوری گزیده که قبولم نشده انگار ..

ـــــــــــــــــ

دیشب از عزیزم میپرسم تو اصلا شکستی و تجربه کردی ؟ بهترین رشته رو تو بهترین دانشگاه خوندی .. همیشه تو اولین ها قبول شدی ..

میگه آره .. میخواستم تا 30 سالگی کارآفرین بشم و تمام برنامه هاش و اجرایی میکردم ولی نشد .. الان تا 40 سالگی باید تلاش کنم ..

خندیدم ..

ـــــ

من پر از شکستم .

مثلا گواهینامه رو هم 4مین بار گرفتم .

نمره اول کلاسم هیچوقت نبودم .

رشته ی تاپی هم نخوندم .

دانشگاه تاپی هم نرفتم .

هنری هم ندارم .

من همیشه پشت شکست ها بند شدم موندم..

اصلا یادم نیست کی از ته دل شادی یه موفقیت و زندگی کردم که بگم آره شد . همیشه در تلاش بودم .

ـــــــــــــــــــــ

نمره انگل و زدن ، تمام اون بیکاری هام جواب داد .. نمره ی خوبی گرفتم .

یعنی روزی میرسه ک تموم بشه ؟

روزی که مستقل بشم ، دور بشم و برسم به چیزی که میخوام ..

دیگه نه پسر هم بازی بچگی مهمه ن همکلاسی هام نه دوست صمیمیم نه مادرم ....

الان فقط میخوام آروم زندگی کنم .

.

.

دلم هیچی نمیخواد.

موفقیت تلاش مستمر میخواد ، حمایت میخواد ...

موفقیت شانسی نیست .